Tardou un pouco o público da Filarmónica en entrar nun concerto peculiar, non só pola composición instrumental senón tamén por un repertorio de transcricións, de gran interese, pero ao que sempre parece faltar algo. Porque o oínte ten rexistrados na súa memoria auditiva múltiples pasaxes das coñecidas óperas que non poden recollerse nestas seleccións; e, ademais, porque escoita no seu interior unha orquestra que non existe e un cantante que non actúa. Tras a fantasía da traviata, chegaron as ovacións e os bravi. Sobre todo, despois da adaptación dunha das máis belas arias escritas para barítono, ofrecida como bis: Eri o teu che macchiavi, dun ballo in maschera, onde o violonchelista fixo cantar de modo marabilloso ao nobre instrumento. Concluída a extraordinaria execución da peza, que se disolve nun pianísimo, a sala pareceu conter o alento e deixou correr eses segundos de suspensión do tempo, ese conmovedor silencio elocuente -que tanto valoran os grandes músicos, e que define a un público intelixente e sensible-, antes de prorrumpir en aplausos e exclamacións de entusiasmo. Queixume non dispoñer do nome deste gran artista, así como do resto de compoñentes do Quinteto porque son verdadeiros solistas: tanto os que exerceron un notable protagonismo (clarinete, nas variacións sobre Rigoletto; frauta, na fantasía sobre A Traviata), como quen tivo ao seu cargo o violín e o piano. Un concerto singular, diferente, de moi alta calidade.