A fermosa voz da viola

Non sempre se valorou con xustiza este fermoso instrumento. O ter habitualmente ao seu cargo as voces intermedias nas obras orquestrais ha condicionado que só en raras ocasións permítalle conducir pasaxes musicais como protagonista. Pero cando se escoita a súa voz en leste desempeño, revélase a aterciopelada beleza do seu timbre particular. Claro que axuda moito a que se produza esta revelación a calidade do instrumento, Como, por exemplo, a marabillosa viola que toca Isabel Villanueva ( Enrico Catenar, Turín, 1670): calidez, uniformidade do son, ausencia de nasalidad; e todo iso mesmo nos agudos extremos e no pianísimo. Verdade é que -como dixo un soado violinista- os instrumentos non tocan sós; pero cando se produce esa feliz conxunción dunha intérprete excepcional como Villanueva e unha viola extraordinaria como a mencionada, o resultado alcanza o máis alto valor artístico. Tal sucedeu no concerto do pasado martes, E por iso a elegante e musical intérprete foi ovacionada por un público que soubo apreciar a súa arte refinada, exquisito. Correspondeu cun precioso bis: Fermosa tarde ( Beau soir), adaptación dunha bela mélodie de Claude Debussy. O artista francés, François Dumont, mostrou soberbias calidades como pianista acompañante; mantivo sempre o adecuado balance sonoro coa violista, á que soubo seguir á perfección nas licenzas agógicas: os ritardandi, as dilatacións do tempo. Un precioso concerto. Cando volven?